Tüketiyoruz... Her şeyi tüketiyoruz hem de hiç sonunu düşünmeden tüketiyoruz. Araştırmalarda insanlara en çok mutluluk veren şeyin alışveriş olduğu ortaya çıkıyor. Tüketimin bu denli fazla olması zaten üzücü bir durumken artık değerlerimizi ve birbirimiz de tüketiyoruz. Her şeye emek vermeden sabır göstermeden sahip olacağımıza inanıyoruz, inandırılıyoruz. 
  
ÖNEMLİ GÜNLER TÜKETİM ARACI OLDU

Mesela ne yapıyorlar da milli ve dini günlerimizin içini boşaltıp tamamen bir tüketim aracı olarak kullandırıyorlar ve bizlerde buna inanıyoruz. Nasıl mı işte şöyle: 
Bakın sofralarınıza hangi gün ne yememiz gerektiğinden, ne içmemiz gerektiğine kadar karışıyorlar. Ya da hangi gün ne giyeceğiz nereye gidebiliriz buna da karışıyorlar. Daha doğrusu sürekli telkinde bulunup bir popülarite yaratıyorlar. Hele ki sosyal medya her gün elimizde iken milyonlara anında ulaşabilme imkânı varken bu çok daha kolay oluyor. Yaşamak istediğiniz özel günlerinizde ki duygularınız bir alışveriş isteğine bir etkinlik çabasına dönüyor. Hani diyoruz ya her şey eskiden daha hisliydi daha duyguluydu işte tamda bu yüzden diyoruz artık duygu karın doyurmuyor diyerek sürekli harcamaya dayalı bir mutluluk dayatılıyor. Toplumumuz ne yazık ki tüketime yatkınlık göstererek birçok değerini, duygusunu kaybediyor… 

İNSAN İNSANI TÜKETİYOR

Gelelim insanların artık son nokta olarak birbirini tüketmesine. Her geçen yıl şiddete yatkınlık artarken aile içi ilişkilerde büyük kopmalar küskünlükler de sürekli artıyor. Toplum artık marketten bir limon alır veya bir kıyafet değiştirircesine ailesini, dostlarını, hayat arkadaşını bu kıyafetin yerine koyabiliyor. Bir kalabalık ortama girdiğinizde mutlaka duygusal bir yorgunluk yaşamış kimseleri görüyorsunuz. Yaşatan değişiyor ama sonuç aynı duygular tükeniyor, insanlar artık inşaları tüketiyor. Bence bu durumun altında ise emek olmaması yatıyor. Artık emeksiz her şeye sahip olmaya alışmışken bir şeyler için çaba gösterme, emek verme bunlar zor geliyor. Sabır ve emekte tükeniyor.