Geçtiğimiz günlerde henüz 10 yaşında daha çocukluğunun baharından koparılan bir melek vardı. Çoğunuzun ismini bir defadan fazla hatırlamayacağı ve hatta gazete manşetlerinde sadece 1 gün fazla değil 1 gün yayınlanacak bir melek vardı.
Ceylin. Komşusunun zalimce, vahşice, tecavüzüne uğrayıp öldürüldü. Ne yapmamız gerek anlamıyorum. Adalet istiyoruz diye günlerce bağırsak en fazla plastik bariyerler koyarlar karşımıza ya da en fazla içeri atarlar sokak magandası diye.
Otobüste, dolmuşta, vapurda hatta nerede olursa olsun. El kadar tabir edilen bebeklere, çocuklara nasıl kıyıyorlar anlamıyorum. Annelerin evlatlarının başına kötülük gelmesini geçtim çocuklar hiçbir kötülüğün farkında bile değil. Şeker verseniz sizi melek bilir. Ama artık abarttınız. Uçkurunuz yüzünden meleklerin canına kıydınız.
Yazık ettiniz diyorum daha da bir şey diyemiyorum. Yazık oluyor sadece hapis cezasının verilmesine göz yummak istemiyorum. Komşularımıza emanet edemeyeceğimiz çocuklarımız var artık. Otobüste teyzenin, amcanın dizine oturması için emanet edilmeyen çocuklarımız var artık. Bayramlarda şeker toplamaya çıkmayan çocuklarımız var artık.
Ne kadar söylesek boş. İdam bekliyoruz öylece. Adalet sarayı önüne getirilen zanlılar, psikopatlar bekliyoruz öylece. Adaletin olmadığı yerden bahsetmek istemiyorken zor konuşturan insanlar biliyoruz sadece.
Yazık oluyor güzel bir neslin çocukluğunun yaşanmamasına. Yazık oluyor güzel gülümsemelerin yerini çaresiz çığlığa bırakmasına. Yazık oluyor, yazık. İnsaf diyerek dilimiz damağımız kurudu. Bazı insanlar hiç insan olamadı.