Yeni Türkiye  yolu için nasıl adım atmalıyız soruları soruluyor. Kısa ve öz bir cevabı var aslında, Yeni Türkiye yolunda CHP nin tersini yapan muvaffak olur diyorum. Geçmişte de böyleydi bugün de böyle. Gariptir, Tarihin bütün seyirlerinde dinle işim olmaz dese de bu partinin çıkış yolu arayışlarında  birinci basamağı her zaman din konusu olmuştur. Fakat uyanık olanlar bunu çok iyi sezinlemiş olmalı ki araştırmadan, arge çalışması yapmadan, buna ihtiyaç bile duymadan  bu partinin yaptığının tersini yapan, ülkenin selameti açısından karar almış oluyor. Kısa ve öz bir tema ile açıklayacak olursak, CHP’nin karşısında duran her zaman doğru yerdedir diyorum.

Trabzon’a ziyarete giden iki şahıs, Trabzon’un bir köyüne uğrarlar. Köy çeşmesinde ibriklerine su dolduran yaşlı bir neneyi fark ederler ve ona yardımcı olmak isterler. Yaşlı nenenin elinden suları olan bu iki şahıs suları nenenin evine götürdükten sonra nene kendilerine sorar ‘evladım siz kimsiniz’der, iki şahıs biz CHP millet vekilleriyiz derler. Nene üzülür  ve evladım söyleseydiniz ya, ben bu sularla abdest alacaktım der.

Şimdi abdest alan nenenin derdine mi yanalım, yoksa bu memlekette dinle işim olmaz deyip din karşısında duran bu zihniyetin bu şekilde nenelerimizin, annelerimizin  beyinlerinde itinayla yer edinmelerine mi?

Tarihten bu yana  batıda insan köle, bizde ise Allah’ın bir emanetidir. İş gücü için kullanılan kölelere değer biçmeyen bu zihniyetin sempatisini geçmişten bu güne her zaman bu parti yapmamış mıdır?

Konularımızı  eski yazılarımda sıralarken, CHP’nin kendisini değiştirmesi gerektiğini söylüyordum, yanılmışım… bu parti kendisini değiştiremez. Etkili ya da etkisizliği dahi tartışılamaz.

Sultan Fatih’in yazdığı şiirleri okuyamayanlar İstanbul bizimdir diyemez. Biz Osmanlıyız hiç diyemez. Bugün Müslümana ey Müslümanlar alın dünya sizindir, yönetin deseler, elimizde  ve var, ne ile yöneteceğiz sorusu da aslında bu şiiri okuyup okuyamamakta saklı. Okuya bilseydik belki yönete bilirdik. Size sorulur kimsiniz diye, siz kendinizi anlatmak yerine  Ben  hayırlı evlat cumhuriyetim, Babam Rahmetli Osmanlı, Dedem Rahmetli Selçuklu demedikten sonra  kim olduğunu bulamayanlardan  olmuyor muyuz? Gariptir her zaman yedi düvele karşı savaştık deriz Osmanlı için, doğru yedi düvele  karşı savaştık. Şimdi yedi düvelle barıştık, tek savaştığımız ise Osmanlı. Tezat bir gerilimin ortasında kalan bu gençlik önce tarihiyle yüzleşmeli sanırım.

Yedi düvele karşı savaşanlar ülke çıkarları ve menfaatleri için  Şehzadeleri gözünü kırpmadan öldürenlerin torunu şimdi devlet kademelerine girmeye çalışan Paralele karşı mı acımasız olmayacak. Batarken bile ihtişamı ile batan Osmanlı dünyanın 7. Büyük devletiydi. Şimdi neye mal olursa olsun, ülke menfaatlerine  el uzatanları, dil uzatanların kellelerini almak  vicdanı  gerektirir mi? Osmanlı olmak büyük bir sivil toplum örgütü olmaktır. Büyük bir vakıf devleti olmaktır. Devleti yönetenin köydeki Hasan, şehirdeki Ahmet  olduğunu bilen  ve her ikisine de ihtiyaç duyan bir yönetim şeklinde, sevgiyi eşit paylaştırmak demektir. Tam bu nokta da sultanlık vicdan sahibiyse mutluluk, vicdan ve inanç yoksunuysa diktatörlük getirir. Bizim Başkanlık konusunda kaygılarımız varsa bu konuda Osmanlıyı iyi okumalı, Müslüman’dan diktatör olmayacağını iyi anlamalıyız. Tarihini araştır dediğim insanlara tarih sınırını nereden aldıklarını da sormamız gerekiyor. 1923 yılından itibaren alınan  bir tarih  bizi ayrıştıran bölen bir tarihtir. Bizim tarihimiz 1040 yılından itibaren  başlar.1040 yılında başlayan tarihimizi 1923’den başlatamazsın. Biz 1040 yılından itibaren 15 kere rejimi değiştirdik. Unutulmamalı ki her dönemin bir sultanı  vardır, 15.yy la Fatih Sultan Mehmet  ve diğerleri, Şimdi ise Recep Tayyip Erdoğan ve diğerleri  demedikten sonra ülkeni kayıtsız şartsız sevemezsin. 1040 Yılından  beri 74 liderimiz olmuş,75. Liderimiz RECEP TAYYİP ERDOĞAN’dır. Yani bugün  Recep Tayyip Erdoğan bu ülkenin sultanıdır, başkanıdır, başbakanıdır, cumhurbaşkanıdır ve en önemlisi tarihten bu güne gelen sürecin halifesidir. Halifelik meclisimizin çatısı altında kalmışsa halen bunun sahibi meclis başkanı değil, ülkenin bir numarasıdır. Türki cumhuriyetlerinden bir çoğuyla görüşme imkanım oldu, oradaki devlet erkanı Türkiye için ne düşünür sorusunu ilettiğimde Ata diyarımız, halifeliğimiz  diyerek cevaplarlar. Sanırım bizler hariç, herkes bunun farkında. Uyan Türkiye demek gerekmez mi?

Son olarak 1040 yılından itibaren gelen liderleri tek tek  analiz etmeyeceğim. Benim aklımın yettiği

Adnan Menderes, Süleyman Demirel, Turgut Özal, Abdullah Gül ve Recep Tayyip Erdoğan beşlisi üzerinde duracağım.

Adnan Menderes  karizma bir kişilikti, çekiciydi  ve modern realiteleri yerine getiren biriydi. İlk önce Avrupa’nın çok sevdiği liderdi, daha sonra  nefret edilen bir lider oldu, sebebini sormayın, sadece araştırın.

Süleyman Demirel dün dündür bugün bugündür diyerek her zaman dün söylenilenin  çok etkili olmadığını da yineleyenlerden. Modern bir hayatı Avrupayı aratmayacak bir  duruşu vardı, fötürlü şapka da süsü…

Turgut Özal sineyi millete döndüğü anda  vazgeçemediği namaz ve inançları vardı. Ülke sevdalısıydı. Abdullah Gül sanırım etliye sütlüye yaklaşmayan, teknolojiyi çok iyi kullanan, modern beyefendi bir kişilik olarak tarihimizdeki yerini aldı. Ve 5 sene sonra yine  tarih sayfalarında yerini alacak biri.

Recep Tayyip Erdoğan Avrupa’nın sevmek zorunda olduğu bir lider, Fatih’in torunu dedirten cinsten. İslam ve iman kavramlarını dört dörtlük yaşama kaygısında olan. Sevgisi devlet menfaatleri doğrultusunda şekillenen. Tek sevgisi vatan ve milleti olan, iman meşalesini elinde taşıyan isim vermeye üşendiğimiz sultan. Bu devrin Bedir savaşçısı ve en önemlisi imam hatipli

Şimdi liderlere baktığımızda sultanlık dönemine bir geri dönüşüm söz konusu. Unutmayın biz ne haldeysek öyle yönetiliriz. Sanırım halimiz düzelmeye başlıyor, ne dersiniz?