İnsan hayatı sadece nefes alıp vermekten ibaret değildir. Günümüzde insanlar hep bir çalışma, hep bir çaba ve koşuşturma içinde yaşar. İnsanoğlu doğar, büyür, yaşlanır ve ölür. Bu döngü değişmeden gider. İnsan doğumdan itibaren bir kültürün çevrenin içinde gözlerini açar ve kişiliği bedeni şekillenmeye başlar. Önce evinde aile içinde şekillenmeye ve öğrenmeye başlar insanoğlu sonra yavaştan okul hayatı başlar ve kendisi gibi olmayan insanlarla tanışarak yetiştiği çevreye aileye göre kendini ve kişiliğini şekillendirmeye başlar.

Hepimiz hatırlarız küçük yaşlardan itibaren sorulmaya başlanır. Büyüdüğünde ne olacaksın? Soru soranlar değişir. Sorma tarzı değişir. Hatta cevaplar bile değişir. Zaman içinde yaşadıklarınla kayıp ve kazanımlarla bu soru ve cevap her zaman değişir. İnsanoğlu neredeyse nefes almaya başladığından itibaren bir koşuşturmada bir hedef doğrultusunda yürümeye başlar. İnsanlar er ya da geç hedefine ulaşır. Ya da ulaşmaya çalışırken bir şekilde pes edip vazgeçer.

İnsanların hedefe ulaşma taktiği ve yolu farklıdır. Bazı insanlar hayatta kazandığı başarıların onları hedefe götürdüğüne inanır. Ama bana göre insanı hedefine başarıları değil de yaptığı hatalar ve eksik kalan yapamadığı işler ulaştırır. Bakıldığında insanın hayatı başarılarından değil de hatalarından şekillenir. İnsan hiçbir zaman keşke deme demeli. Çünkü insanın en büyük yokluğu travmaları yaşadıkları değil yapamadıkları olur. Belirli bir olgunluğa ve doyuma ulaşan insanlar hep kendisi ile hesaplaşıp her hatayı kendinde arar acaba ben neyi eksik yaptım? Bu sonuca hangi yapmadığım ya da yapamadığım neden oldu? Bu soruyu sorabilmek olgunluk kadar ama insanı da çok yorar.

İnsan hep düşünür yaptığı hatalar mı? İnsanı hedeflerine ulaştırır olgunlaştırır yoksa başarılar mı? Kazanımlar mı? Bana göre hatalar ve kayıplar ama insan yapılan hatalardan ders çıkarıp tekrara düşmez ise o yol başarıya gider. O olsaydı bu olmazdı. Şöyle olsaydı bununla uğraşmazdım yerine artık ne yapacağım demeli insan. Olan oldu. Bundan sonra ne yapılacak? Önemli olan o insanlar bence hata yapmaktan korkmamalı hiç kimse hata yapmadan büyüyemez.

Bazen derler ya hayat bisiklete binmek gibidir önemli olan dengede kalarak yol alabilmek. Ama küçüklüğünüzden hatırlarsınız kimse bisiklete binmeyi ha deyince öğrenmedi. Düştük kalktık yeri geldi dizimiz kanadı yeri geldi bir yerimiz kırıldı. Ama sonunda dengede gitmeyi öğrendik ve devam ettik. Hayatta da öyle düşmeyi yaşamadan düşmemeyi öğrenemezsiniz. İnsan hatalarına sahip çıkmalı her hatadan sonra kafayı kaldırıp bir düşünmeli bu niye oldu? Ne yaptım ya da ne yapmadım. Ve ondan sonra tekrar kalkıp daha güçlü şekilde yoluna devam etmeli hataları tekrarlamadan…