Zaman, sessiz bir yolda yürüyen görünmez bir nehir gibidir; durmaksızın akarken ardında izler bırakır. Bu izler, kimi zaman bir fotoğrafın köşesinde, kimi zaman bir eski mektubun sararmış sayfalarında, kimi zaman da hafızamızın derinliklerinde gizlidir.

Geçmiş, her ne kadar geride kalmış gibi görünse de, bugünün duygularını, seçimlerini ve hayallerini şekillendiren görünmez bir eldir. Fransız yazar Marcel Proust’un dediği gibi, “Geçmişin hatıraları, bugünün duyusal kapılarını açar.”

****

Geçmişin gölgesinde yaşamak, bazen bir hazine, bazen bir yük gibidir. Kimimiz eski defterleri açıp anıların tozlu raflarında kayboluruz; kimimiz ise geçmişin hatalarını düşünerek bugünü gölgelendiririz. Ancak her anı, hayatın bir parçasıdır ve bizi biz yapan unsurlardan biridir. Çünkü geçmiş, ne kadar uzak görünürse görünsün, bugünün tohumlarını içinde taşır. Goethe’nin sözlerinde olduğu gibi:

*"Geçmişini bilmeyen, geleceğine yön veremez."*

****

Zamanın izleri yalnızca bireysel hafızada değil, kültürümüzde, edebiyatımızda ve sanatımızda da kendini gösterir. Eski şarkılarda, taşlara kazınmış yazılarda ve halk şiirlerinde geçmişin yankılarını duyarız. Belki de geçmiş, biz farkında olsak da olmasak da sürekli bizimle konuşur. Bazen bir kokuda, bazen bir melodide, bazen de bir eski sokakta kendini hatırlatır. Önemli olan, geçmişin gölgesinde kaybolmak değil, onun bize sunduğu dersleri ve güzellikleri bugüne taşımaktır. Her hatıra, bir zaman diliminin aynasıdır; ona bakmak, hem kendimizi hem dünyayı daha iyi anlamamıza yardımcı olur.

Sonuç olarak, zamanın izleri silinmezdir; onları ya fark ederek yaşarız ya da göz ardı ederek. Ancak hatırlamak, geçmişle barışmak ve onun ışığında bugünü anlamlandırmak, insanın içsel yolculuğunda en değerli rehberdir. Çünkü geçmişin hatıraları, bugünün kalbinde filizlenen umut tohumlarıdır.

Vesselam…