Hayatta bazı anlar vardır ki unutulmaz; üzerinden yıllar geçse bile, bir söz, bir bakış, bir hareket hafızanın kuytularında bekler durur. Kimi zaman sönmüş gibi görünür ama bir vesileyle yeniden alevlenir. İşte, davet edilmediğimiz o tek akşam, yıllar sonra bir intikam gibi yeniden karşımıza çıktı.

Yıllar önce, bir kız isteme töreni olmuştu. Ailelerin ve gençlerin isteği üzerine kimse davet edilmemiş, her şey dar bir çerçevede, sessiz sedasız gerçekleşmişti. O zaman alınan karar, dışarıdan bakıldığında makul görünse de akraba gönlünde ince bir çizik bırakmıştı. Davet edilmeyenler, kendilerini kenara itilmiş hissetmiş, “biz” duygusunun yerine “onlar” algısı yerleşmişti. Aradan yıllar geçti; zaman yaraları sarar diye düşündük, unutmak istedik. Ne var ki hayat, unuttum sandığımız şeyleri bize hiç ummadığımız anda hatırlatır.

***

Ve bir gün, aynı hikâye farklı bir sahnede oynandı. Bu kez onlar, herkesi davet ettikleri bir kız isteme töreninde, tek erkek kardeşlerini ve dayılarını yok saydılar. Davetiyeler dargınlara bile giderken, biz kapının dışında bırakıldık. Duyduk ki içeride ışıl ışıl bir masa kurulmuş, kahkahalar yükselmiş, nişan yüzükleri takılmış… Biz ise sessizliğimizle baş başa, o eski çizik yerinden kanar gibi hissettik.

İnsanoğlu kırıldığında iki yoldan birini seçer: Ya aynı hatayı yapmamaya yemin eder ya da aynı yarayı başkasına açar. İkincisi daha kolaydır çünkü empati, çaba ister; oysa intikam, anlık bir rahatlama sunar. Ama bilmez ki, kırılanın acısı bir kez daha yaşandığında, bu kez iki kat büyür.

***

Gelin görün ki hayat, sofralarımızdan çok gönül sofralarımızı imtihan eder. Kapının dışında bırakılan bir gönül, yıllarca o sofra kurulsa bile kendini misafir gibi hisseder. Ve belki de asıl mesele, davetin kâğıt üzerinde değil, kalbin içinde yapılmasıdır.

Çünkü bilirim ki, çağrılmadığımız her masanın hesabı, gönülde saklanan bir kırgınlık defterine yazılır. O defter kapandığında ise, geriye yalnızca eksik bir “biz” kalır.

Vesselam…